مجازات زنان قهرمان و افتخار آفرین به گناه ناکرده

ما در کشوری زندگی می کنیم که سابقه دیرینه ای در گرامیداشت زن و ایجاد زمینه رشد و بالندگی او دارد.

 سوسن خیراندیش

در شرایطی که بحث دوچرخه سواری زنان نقل محافل شده و آقایان در منصب و پست های مختلف از جمله نمایندگی در مجلس برای پاسخگویی به این مطالبه زنان مشغول بحث و ارایه راهکار هستند- برخی می خواهند پارک ویژه زنان دوچرخه سوار بسازند و به هر نحوی این زنان را از تیررس دید مردان در امان نگاه دارند- خبری دیگر از ممنوع‌الخروجی یک ورزشکار حرفه ای در خروجی رسانه ها قرار گرفت.

این بار سرمربی تیم ملی از سوی همسرش ممنوع‌الخروج شد و نتوانست برای حضور در رقابت های جهانی شاگردانش را همراهی کند. با این وصف به نظر می رسد این قصه سر دراز دارد.
این بار قربانی نبود قانون حمایتی برای زنان، گریبان سمیرا زرگری سرمربی تیم ملی اسکی آلپاین بانوان را گرفت و همسرش با استفاده از حقی که قانون برایش قایل شده مانع حضور این بانو در ایتالیا شد.
کاری نداریم که اقدام مرد یک خانواده ریشه در اختلافات خانوادگی یا هر موضوع دیگری دارد؛ نکته مهمی که در دنیای امروز خریدار ندارد این است که مردی بتواند به همین سادگی مانع فعالیت قانونی و حرفه ای همسرش باشد و او را از حقی انسانی که قانون برایش مجاز شمرده محروم کند.
این محرومیت زنان از حق شان با اعمال سلیقه مردانی به نام همسر و استفاده از مجال قانونی، بدون شک در زمینه های مختلف و به صورت روزانه در کشور در حال تکرار است و به دلیل نداشتن تریبون مشخص و شاید هم ناامیدی نسبت به نتیجه پیگیری ها، هیچ گاه رسانه ای نمی شود. بنابراین آنچه تاکنون رسانه ای شده که اغلب هم دربرگیرنده زنان ورزشکار است مشتی است نمونه خروار.
حالا تنها واکنشی که از سوی مسئولان فدراسیون شاهد بوده ایم این است که با ایتالیا هماهنگ شده که اگر خانم زرگری بتواند تا لحظه آخر هم اجازه خروج از کشور را از همسرش بگیرد، بلافاصله برایش ویزا صادر شود.
این نهایت همدردی با یک زن ورزشکار است و چه بسا امثال او مجبور شوند در چنین شرایطی از بسیاری حق های قانونی خود بگذرند تا «بله» مرد زندگی شان را به اطلاع مدافعان قانونی زنی که می خواهد برای کشورش افتخارآفرینی کند برسانند.
معضل ممنوع الخروج کردن ورزشکاران زن در چند سال اخیر به سلاحی گرم و کارساز در دست همسران شان تبدیل شده است.
نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم ملی فوتسال زنان را داشتیم که در آستانه حضور در رقابت های جام ملت های ۲۰۱۵ آسیا به دلیل سلیقه شوهرش با مشکلات زیادی برای همراهی تیمش روبرو شد. جالب این بود که این مرد از مجریان برنامه های ورزشی بود اما به دلیل حقی که قانون برایش تعیین کرده بود می خواست اردلان بابت گرفتن اجازه خروج از کشور مهریه اش را ببخشد و از حق نفقه و دیگر حقوق قانونی اش هم بگذرد.
مشابه این قصه برای زهرا نعمتی کماندار معلول و قهرمان دو دوره بازی های پارالمپیک کشورمان هم رخ داد. همسرش رهام شهابی پور، مربی این کماندار بود و به سادگی از حقی مردانه حرف زد که قانون برایش تعیین کرده است:« او را ممنوع الخروج کرده ام تا نتواند در هیچ تورنمنت برون مرزی ای شرکت کند».
تمام این قصه ها در حالی تکرار شد که فعالان زن نتوانستند این قضیه را به سرانجام مشخصی برسانند و مسئولان با اعمال نظر در موردهای استثنایی سروته قضیه را به هم آوردند. حتی زنان نماینده مجلس هم پیگیر جدی و ادامه دار این قضیه نشدند و کمتر دیدیم رسانه ای شدن این معضل زنانه استمرار داشته باشد و به عنوان یک مطالبه جدی مطرح شود.
به این ترتیب هیچ مقامی از ضرورت اصلاح قانون «اجازه همسر برای خروج» حرفی نزد و تنها لطفی که شامل حال زنان شد این بود که تلاش می شود با در نظر گرفتن برخی استثناءها زنان علمی و ورزشکار بتوانند بدون نیاز به اجازه شوهر به کنفرانس¬های خارجی و میادین بین المللی بروند.
ما در کشوری زندگی می کنیم که سابقه دیرینه ای در گرامیداشت زن و ایجاد زمینه رشد و بالندگی او دارد. این سابقه به عهد باستان برمی گردد و زمانی که زنان در سرزمین های دیگر از کمتر حقی محروم بودند. ما در آن زمان ها زنان دریاسالار را داشتیم و تاریخ نام زنانی را در ایران به ثبت رسانیده که به درجه حاکمی هم رسیده اند. با ظهور اسلام این جایگاه تقویت یافت و زنان به رشد و اثبات قابلیت های شان بالیدند. با ظهور انقلاب اسلامی در میهن مان باز هم زمینه بیشتر و بیشتر فراهم شد تا زنان توانمند به عنوان سرمایه های گرانقدر میهن اسلامی بتوانند در عرصه های مختلف و صحنه های ملی و بین المللی بدرخشند و پرچم ایران را با افتخار بالای سر بگیرند. حالا اما در این مسیر مانع تراشی به اسم قانون برای ایفای نقش زنان هیچ توجیهی ندارد و از زنان نماینده در مجلس و همچنین مردانی که داعیه برابری حقوق را دارند انتظار می رود یک بار و برای همیشه موانع را از سر راه زنان بردارند تا با اعمال سلیقه یک مرد- به نام همسر- بهانه به دست رسانه های خارجی و منتقدان مغرض نظام جمهوری اسلامی در کشورهای مختلف ندهیم.
بیش از همه از معصومه ابتکار انتظار می رود این بار ساکت ننشیند و ثابت کند مدافع حقوق زنانی است که غیر از افتخارآفرینی برای کشورشان هدفی ندارند و باید از حقوق شهروندی برابر با مردان برخوردار شوند.
جامعه زنان منتظر واکنش های قانونی و اثرگذار برای رفع این معضل است و ابتکار و نمایندگان زن تکیه زده بر کرسی های بهارستان بیش از همه در تیررس قضاوت خواهند بود.