کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۵ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ – مطلب احمدیان، زندانی سیاسی کُرد محبوس در بند ۴ زندان اوین، از روز دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۴ در اعتراض به جلوگیری از درمان پزشکی خود دست به اعتصاب غذا زده است.
علت اصلی اعتصاب غذای احمدیان، مخالفت دادستان تهران با توقف اجرای حکم زندان جهت پیگیری درمان‌های ضروری پزشکی است؛ در حالی که پزشکی قانونی به صراحت توقف حکم او را برای انجام چند عمل جراحی حیاتی تأیید کرده است.
بر اساس اسناد و گزارش‌های پزشکی، احمدیان به بیماری‌های متعددی از جمله زخم اثنی‌عشر، فتق ناف، پیچ‌خوردگی معده، آسیب پرده دیافراگم، خونریزی روده، تنگی کانال نخاع، شکستگی مهره‌های ستون فقرات و نارسایی تنفسی دچار شده است و ادامه نگهداری وی در زندان بدون درمان مناسب، جان او را به خطر انداخته است.
به گفته این زندانی سیاسی، علیرغم آنکه وثیقه‌ای به مبلغ ۵ میلیارد تومان (حداکثر توان خانواده‌اش) تأمین شده و هفت کفیل رسمی دولت نیز معرفی شده‌اند، دادستان تهران همچنان با آزادی موقت او مخالفت کرده و خواهان وثیقه‌ای ۸ میلیارد تومانی است که خارج از توان خانواده اوست.
احمدیان در نامه‌ای از زندان نوشته است:
«نه فقط برای خودم، بلکه برای تمام زندانیانی که از درمان محروم مانده‌اند، اعتصاب غذا می‌کنم. مسئولیت پیامدهای این تصمیم مستقیماً بر عهده قوه قضائیه، سازمان زندانها و نهادهای امنیتی خواهد بود.»
این زندانی ۴۲ ساله که تاکنون ۱۵ سال از حکم ۳۰ سال زندان خود را سپری کرده، پیش‌تر نیز تحت شکنجه‌های شدید قرار گرفته و آسیب‌های جسمی ماندگاری را متحمل شده است. وضعیت کنونی او، نمونه‌ای آشکار از محرومیت زندانیان سیاسی از حقوق پایه‌ای مانند درمان مناسب است.
نامه زندانی سیاسی مطلب احمدیان
متن نامه زندانی سیاسی مطلب احمدیان به شرح زیر است:
«من مطلب احمدیان هستم، ٤٢ ساله و اهل كردستان.
بیش از پانزده سال است كه در زندانهای جمهوری اسلامی دوران محكومیت خود را سپری میكنم. در طول این پانزده سال در موارد بیشماری شاهد تضعیع حقوق خودم و سایر زندانیان بوده ام. در یك سال نخست دوران حبسم با شكنجه‌های طاقت فرسای جسمی و روانی مواجه شدم. از خرد كردن دندان‌هایم تا ضربات شدید در ناحیه كمر كه شکسته شدن سه مهره از ستون فقراتم یادگار آن دوران است!
از ابتدای مبارزه ام در برابر ظلم و بی عدالتی حاکم، همواره دو انتخاب پیش رو داشتم. یا می بایست در برابر ظلم و تبعیض سکوت میکردم و آن را می پذیرفتم یا باید در برابر آن می ایستادم و برای تغییر وضع موجود مبارزه میکردم .
انتخاب من، ایستادن بود. ایستادم، و هزینه این ایستادن سی سال محکومیت بود که پانزده سال آن سپری شد. امروز اما با دو راهی دیگر روبه رو هستم.
من که از مدتها پیش به دلیل توده در ناحیه ی اثنی عشر دچار مشکلات عدیده‌ی گوارش شده ام ، به گونه ای که محدودیت های شدید غذایی و داروهای قوی مُسکن عوارض بسیاری را متوجه بدنم کرده است، چندین بار برای درمان اقدام کردم.
به گواه بهداری، پزشکی قانونی و پزشکان متعدد باید هر چه سریع تر مورد عمل جراحی قرار بگیرم. جراحی پرده دیافراگم، معده، فتق ناف، که همه اینها می بایست در چند مرحله و در حالت زخم باز انجام شود.
همچنین جراحی سه مهره شکسته ستون فقرات و کانال نخاع را پیش رو دارم.
به گواه پزشکان مورد اعتماد و پزشکی قانونی دوران نقاهت پس از این عمل های جراحی باید بیرون از زندان سپری شود.
علی رغم آن که هفت نفر از وکلا و کارمند رسمی دولت کفالت من را برعهده گرفته اند و وثیقه ای به قرار پنجاه میلیارد ریال فراهم آمده (حداکثر وسع خانواده ام) اما دادستان تهران با توقف حکم برای پیگیری درمان مخالفت کرده است.
در چنین شرایطی تصمیم گرفته ام، نه فقط برای خودم بلکه برای تمام زندانیانی که از حقوق و کرامت انسانیشان، به ویژه حق بدیهی برخورداری از درمان به موقع و استاندارد محروم شده اند بایستم و در اعتراض به نقض آشکار حقوقم از روز دوشنبه پانزدهم اردیبهشت ۱۴۰۴ ، دست به اعتصاب غذا بزنم.
روشن است که مسئولیت تبعات اعتصاب غذایم بر عهده ی قوه ی قضاییه، سازمان زندانها و دستگاه های امنیتی است .
زندانی سیاسی
مطلب احمدیان
بند ۴ اوین»
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۵ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴
source https://aghvam.bashariyat.org/?p=103462
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر